مامعتقدیم تا ب طور فیزیکی وجسمی حرکت نکنیم ب هیچ وجه حالمان بهترنخواهد شد.
همه ما به خوبی میدانیم تا تکانی ب خود ندهیم وخودرا مشغول نکنیم حالمان بهتر نمیشود .باکار کردن حواس خود را پرت میکنیم
ودیگر به افکار همیشه حاضرسرشار از بدبختی فکر نمیکنیم .ب گفتگوی ذهنی خود درباره اینکه من خیلی بد هستم و زندگی خیلی ناامید کننده است گوش نمیدهم. باید بپذیریم ک در برابر رفتار افسرده گونه خود ناتوانیم و همینطور بپذیریم ک زندگیمان غیر قابل اداره شده است .