در تمام موارپذیرفتن این که افسردگی باعث ناتوانی ما شده واقعاً چه چیز مثبتی می تواند داشته باشد؟
شاید بگوییم “ما که از قبل هم این موضوع را می‌دانستیم و به خاطر همین هزینه های زیادی را صرف درمان خودمان کرده‌ایم” اما اگر واقعاً بپذیریم که ناتوان هستیم، به شکل متناقضی نیروی تازه ای دریافت خواهیم کرد. انگار رودخانه‌ای که تا امروز غم و اندوه ما را آبیاری می کرد و باعث رشد آنها می شد راهش را کج کند و برود.
شاید بگوییم “سردرگمی ما که هنوز برطرف نشده است، این‌ها چگونه واقعاً کار می‌کنند” وقتی اقرار می کنیم که شکست خورده‌ایم، غرورمان از بین می‌رود. زمانی که بپذیریم ناتوانیم و در کنارمان فقط دوازده قدم و رابطه دوستانه با اعضا وجود دارد، مثل این است که اشعه نور به جسم و قلبمان بتابد و بگوییم “خوب تمام عمر داشتم مسیر افسردگی را می رفتم اما حالا می خواهم به روش شما زندگی کردن را امتحان کنم”.
