در تمام موارپذیرفتن این که افسردگی باعث ناتوانی ما شده واقعاً چه چیز مثبتی می تواند داشته باشد؟
شاید بگوییم “ما که از قبل هم این موضوع را می‌دانستیم و به خاطر همین هزینه های زیادی را صرف درمان خودمان کرده‌ایم” اما اگر واقعاً بپذیریم که ناتوان هستیم، به شکل متناقضی نیروی تازه ای دریافت خواهیم کرد. انگار رودخانه‌ای که تا امروز غم و اندوه ما را آبیاری می کرد و باعث رشد آنها می شد راهش را کج کند و برود.
شاید بگوییم “سردرگمی ما که هنوز برطرف نشده است، این‌ها چگونه واقعاً کار می‌کنند” وقتی اقرار می کنیم که شکست خورده‌ایم، غرورمان از بین می‌رود. زمانی که بپذیریم ناتوانیم و در کنارمان فقط دوازده قدم و رابطه دوستانه با اعضا وجود دارد، مثل این است که اشعه نور به جسم و قلبمان بتابد و بگوییم “خوب تمام عمر داشتم مسیر افسردگی را می رفتم اما حالا می خواهم به روش شما زندگی کردن را امتحان کنم”.

مفهوم سنت های دوازده گانه افسردگان گمنام

از نظر کسانی که اکنون در حمایت انجمن افسردگان گمنام هستند، این انجمن تفاوت بین بدبختی و خوشبختی و در بسیاری موارد تفاوت بین مرگ تدریجی و زندگی هدفمند را نشان داده است و البته برای افراد افسرده که هنوز به انجمن دسترسی پیدا نکرده‌اند هم این مطلب صدق می‌کند. بنابراین هیچ جمعیتی به اندازه ما به این که به طور مداوم با یکدیگر در ارتباط و همبستگی باشیم و برای همدیگر موثر باشیم نیاز نداشته است.
اعضای انجمن ما می‌دانند که باید با یکدیگر همکاری کنند و با هم متفق القول باشند وگرنه اکثرمان در تنهایی از بین خواهیم رفت ما معتقدیم سنت های دوازده گانه افسردگان گمنام بهترین جواب و تجربه ما به این سوالات است که:
۱. چگونه انجمن افسردگان گمنام می تواند بهترین کارایی را داشته باشد؟
۲. این انجمن چگونه توانسته و می تواند یکپارچه باقی بماند و از میان نرود؟

معنی افسردگی در واقع احساس عدم ارتباط ، جدا بودن و منزوی بودن است.افسردگی یا مالیخولیا بیماری جوامع مدرن است.در هنگام افسردگی میل شدیدی که برای جدا کردن خودمان از دیگر انسان ها و همچنین دیگر چیزها داریم باعث می شود که با خودمان به همان میزان قطع ارتباط کنیم.
پایه رشد و بهبودی در افسردگان گمنام این است که شخص افسرده بپذیرد که اداره زندگی از کنترل و اختیارش خارج شده است (حتی در مواقعی که برای کشتن خود سعی و تلاش می کرده است).سپس این باور را پیدا می کند که نیروی برتر از خودش می‌تواند سلامتی روان را به وی بازگرداند و در این هنگام تصمیم بگیرد که ذهنش را به مراقبت خدایی که خودش درک کرده است بسپارد.
این موضوع خیلی مهم نیست که افسردگی را یک بیماری به حساب بیاوریم و یا یک اختلال ذهنی و عقلی بلکه مهم این است که لازم است مردم در برابر خودشان و احساس شان مسئولیت‌پذیر باشند.